Սատանովսկին համոզված է, որ Թուրքիայի տարածքում «Ակույու» ատոմակայանի շինարարության մեջ ներդրած գումարները երբեք չեն վերադառնա Ռուսաստան։ Եվ ընդհանրապես Մոսկվան Անկարայի հետ չի վարվում այնպես, ինչպես Թուրքիան է վարվում նրա հետ, ռուսական ազդեցությունն այդ երկրում զրոյի է հասցված։ «Իսկ Թուրքիայի ազդեցությունը ՌԴ դաշնային մի շարք սուբյեկտներում բավական ուժեղ է»,– դժգոհել է արևելագետը։

 

Ըստ նրա` Մոսկվան Անկարայի հետ շփվում է նախագահի, պաշտպանության նախարարի, հետախուզության ղեկավարի հետ մակարդակով և չի աշխատում թուրքական կուսակցությունների հետ, իսկ այնտեղ նրանք տարբեր են, և խոսքը միայն իշխող կուսակցության մասին չէ։ Ռուսական կողմն անձնական, անհատական շփումներ չունի նաև թուրքական բիզնեսի հետ, ինչը թույլ կտար մուտք գործել թուրքական վերնախավ։

 

Ինչպես նշել է փորձագետը, Թուրքիան ինքը միասնական չէ ազգային տեսանկյունից, բայց Էրդողանը սարսափելի ուժով պառակտում է Ռուսաստանը` խաղարկելով թուրքական գործոնը ոչ պակաս, քան պանիսլամիզմը։ Ռուսաստանը կարող էր պատասխան տալ` շփումներ հաստատելով քրդերի, բոլոր ազգային փոքրամասնությունների հետ, որոնք Թուրքիայում շատ են` հայեր, հրեաներ, չեչեններ, չերքեզներ, լազեր, ալավիներ և այլն։ Բայց այդ ուղղությամբ ոչինչ չի արվում։

 

Նրա խոսքով` Ռուսաստանը զիջումների է գնում Թուրքիայի նկատմամբ։ Եվ այնտեղ, որտեղ պետք է վերջնական հարված հասցնել, Մոսկվան հապաղում է։ Սատանովսկին դա բացատրում է նրանով, որ Ռուսաստանն այնտեղ մեծ գումարներ է ներդրել, և այդ գումարներով հետաքրքրված են մի շարք բարձրաստիճան պաշտոնյաներ, որոնք վախենում են կորցնել դրանք։